بهبهانی (شاگردان)علامه وحید بهبهانی افزون بر پاسخ گویى و نقد مبانی اخباریون، شاگردان ارزشمند و بزرگى را تحویل جامعه اسلامی داد که پس از رحلت ایشان در سال ۱۲۰۶، خطّ فکرى استاد را با مهارت تمام ادامه دادند که مهم ترین آنان عبارتند از: ۱ - شاگردان بدون واسطه محقق بهبهانی۱. ملا مهدی نراقی (م ۱۲۰۹) نویسنده کتاب معتمد الشیعة فی احکام الشریعة. [۱]
ر.ک: روضات الجنّات، ج ۷، ص ۲۰۳-۲۰۰ ; اعیان الشیعه، ج ۱۰، ص ۱۴۳.
۲. سید محمدمهدی بحرالعلوم (م ۱۲۱۲) مؤلّف کتاب الفوائد الرجالیة. [۲]
ر.ک: روضات الجنّات، ج ۷، ص ۲۰۹-۲۰۳ ; اعیان الشیعه،ج ۱۰، ص ۱۶۰-۱۵۸.
۳. شیخ ابوعلی حائری (م ۱۲۱۶) مؤلّف کتاب منتهی المقال. [۳]
ر.ک: اعیان الشیعه، ج ۹، ص ۱۲۴; الکنى و الالقاب، ج ۱، ص ۱۲۴ ; منتهى المقال، ج ۱، مقدّمه تحقیق مؤسّسه آل البیت(علیهم السلام).
۴. شیخ جعفر کاشف الغطا (م ۱۲۲۷) مؤلّف کتاب کشف الغطا. [۴]
ر.ک: روضات الجنّات، ج ۲، ص ۲۰۶-۲۰۰; طبقات اعلام الشیعه، ج ۱، ص ۲۵۲-۲۴۸; اعیان الشیعه، ج ۴، ص ۱۰۶-۹۹ ; الکنى و الالقاب، ج ۳، ص ۱۰۴-۱۰۱.
۵. میرزا ابوالقاسم قمی (م ۱۲۳۱) مؤلّف کتاب غنائم الایام و جامع الشتات. [۵]
ر.ک: روضات الجنّات، ج ۵، ص ۳۸۰-۳۶۹; طبقات اعلام الشیعه، ج ۱، ص ۵۴-۵۲ ; اعیان الشیعه، ج ۲، ص ۴۱۳-۴۱۱.
۶. سید علی طباطبایی (م ۱۲۳۱) پدیدآورنده موسوعه فقهی ریاض المسائل. [۶]
ر.ک: روضات الجنّات، ج ۴، ص ۴۰۶-۳۹۹; اعیان الشیعه، ج ۸، ص ۳۱۵-۳۱۴ ; ریاض المسائل، ج ۱، مقدّمه، تحقیق مؤسّسه آل البیت(علیهم السلام).
۷. سید جواد عاملی (م ۱۲۲۶) مؤلّف موسوعه فقهی مفتاح الکرامة. [۷]
ر.ک: روضات الجنّات، ج ۲، ص ۲۱۷-۲۱۶ ; طبقات اعلام الشیعه، ج ۱، ص ۲۸۹-۲۸۶.
۲ - شاگردان با واسطه محقق بهبهانیجمعى دیگر از فقها ى بزرگ امامیه، شاگردان باواسطه محقق بهبهانی بودند; آنان نیز در واقع از شاگردان مدرسه آن فقیه نامدار محسوب مى شوند; مانند: ۱. ملا احمد نراقی (م ۱۲۴۵) نویسنده کتاب مستند الشیعة. [۸]
ر.ک: روضات الجنّات، ج ۱، ص ۹۹-۹۵; طبقات اعلام الشیعه، ج ۱، ص ۱۱۶ ; اعیان الشیعه، ج ۳، ص ۱۸۴-۱۸۳.
۲. شیخ محمدحسن نجفی (معروف به صاحب جواهر) (م ۱۲۶۶) نویسنده موسوعه عظیم و بى نظیر فقهى جواهر الکلام که در ۴۳ جلد منتشر شده است. [۹]
ر.ک: طبقات اعلام الشیعه، ج ۱، ص ۳۱۴-۳۱۰; اعیان الشیعه، ج ۹، ص ۱۵۰-۱۴۹ ; جواهر الکلام، ج ۱، مقدّمه تحقیق به قلم شیخ محمّدرضا مظفر.
۳ - پانویس
۴ - منبعآیة الله مکارم شیرازی،دائرة المعارف فقه مقارن،ج۱ |